بنیاد توسعه و عمران موقوفات کشور

در محفل سوگ تو، اشک‏ها زودتر از هر دعایی به سویِ آسمان می‏روند، لحظه ‏ها به انتظار دیدار جمالِ دل آرایت در بغضِ ثانیه‏ ها می‏تپند، گل‏ های سجّاده ات، محراب را بوسه می‏زنند،

جبرییل، چون شمع، بیقرارانه می‏سوزد و صدایِ گریه ‏های مداوم، در و دیوار را غرق در ماتم می‏کند. پله پله تا خدا رفتنت را ستاره‏ ها در گوش زمین نجوا کردند؛ آن گاه که عرش، تو را در هاله‏ ای از نور، به سوی معراج دل باختگان بُرد.

جواد الائمه! بعد از تو، دنیا سرگردان است و شادمانی رنگ باخته، شهادت به مقامِ والایت غبطه می‏خورد و دل‏ های سوگوار، جز اشک و آه، حرفی ندارند. شانه ‏های آسمان، از یاد آوری سیمای روحانی‏ات می‏لرزد و بغضِ ناشناخته‏ ای گلوی زمین را می‏فشارد و دوریِ تو، چونان رعد، افلاک را به آتش می‏کشد.

مولا جان! بی تو، روح تشنه‏ ای هستی، با کدامین زمزم سیراب شوند و ضمیرهای مشتاق، با شمیمِ کدامین نسیم رحمت، آکنده از روحِ عبادت گردند؟ افسوس که از بارِ سنگین مظلومیتِ تو آینه‏ ی زمان در هم شکست و کشتیِ ایثار و گذشت، در دریایِ وجود تو به اشک نشست.

ای که دعایت در سحرگاهانِ نیایش موجب نزول برکات است و عبادتت در دلِ شب‏ هایِ اِستغاثه، مایه‏ ی پراکندگی نفحات قدسی! محراب‏ خالی، اشک‏ های آسمان و بغض فرو خورده‏ ی افلاکیان، بهانه ‏ی سوگوارای داغداران تو است.

روابط عمومی بنیاد توسعه و عمران موقوفات کشور